Levenstestament: mooi, maar risicovol
In onderstaande bericht is te lezen dat het levenstestament een prachtig middel is om vooraf vast te leggen wat uw wensen zijn als u zelf niet meer wilsbekwaam bent om dit zelf aan uw naasten uit te leggen. In het artikel staan ook een aantal nadelen benoemd, waaronder het risico van misbruik door de gevolmachtigde.
In het artikel staan een aantal zaken benoemd, zoals het doen van schenkingen door de gevolmachtigde. Dat is een risico als er niet duidelijk omschreven is waar de gevolmachtigde aan mag schenken en hoeveel. Ook moet duidelijk erbij staan dat er enkel en allen geschonken mag worden als er voldoende geld overblijft voor de verzorging van de degene die de zorg nodig heeft (in veel gevallen de volmachtgever).
Mijn voorkeur gaat uit naar niet mogen schenken. Het is namelijk helemaal niet nodig om schenkingen te doen als het ‘normaal’ vermogen betreft. Bij een groot vermogen en de wens om eerder weg te schenken om zodoende belastingvoordeel te behalen, kan dat als zodanig benoemd worden in het levenstestament. ook een jaarlijkse schenking aan een goed doel kan duidelijk omschreven worden. Het voordeel hiervan is dat degene die voor de administratie verantwoordelijk is precies weet wat wel en niet mag. Dat geeft de gevolmachtigde ook houvast.
Daarnaast wordt er in het artikel gesproken over de toezichthouder en de rol daarvan. het ontbreken van een toezichthouder zorgt bij veel levenstestamenten in uitvoering voor problemen. Er is immers niemand die mee kijkt of het wel allemaal goed gaat en de gevolmachtigde hoeft aan niemand verantwoording af te leggen.
Er is echter wel altijd een mogelijkheid om de zaak voor te leggen aan de kantonrechter, dat kan iedereen die misbruik vermoed doen. De rechtbank gaat dan onderzoek doen en indien er sprake is van malversaties krijgt de gevolmachtigde een waarschuwing met kans op herstel of deze wordt opzij gezet en de rechtbank benoemt een nieuwe gevolmachtigde.
Dat alles is niet de bedoeling geweest van degene die de volmacht gegeven heeft. Ik geef er dan ook de voorkeur aan om een toezichthouder te hebben, dat is prettig voor diegene die als gevolmachtigde alle beslissingen moet nemen. Het is fijn om te kunnen overleggen over grote beslissingen zoals het verkopen van een huis, of de aanschaf van dure gebruiksmiddelen zoals scootmobiel of iets dergelijks.
Een goede levensexecuteur heeft niets te vrezen van een toezichthouder, maar ziet deze als een overleg-partner en een tweede paar ogen. De toezichthouder geeft daarmee ook het vertrouwen aan de levensexecuteur dat deze zijn werk naar behoren heeft uitgevoerd. Daar kan een gevolmachtigde alleen maar blij om zijn. Een goede relatie tussen toezichthouder en gevolmachtigde is daarbij wel van belang om ook echt elkaar bij te staan bij lastige vraagstukken. Het gaat er immers om dat de zorg voor diegene die de volmacht – en dus het vertrouwen – heeft gegeven zo goed mogelijk uitgevoerd wordt.
